Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Η κάψα του απογεύματος πυρώνει την άσφαλτο, γεννώντας τρεμάμενες μαρμαρυγές που δραπετεύουν προς τα πάνω. Σε περιμένω να σχολάσεις, παρατηρώντας μέσα από το παρμπρίζ τον κόσμο να στροβιλίζεται στο δρόμο, βυθισμένο στις σκέψεις του. Άλλοι βαδίζουν ήρεμα, άλλοι τρέχουν αγχωμένοι, άλλοι σπρώχνονται εριστικοί. Όλοι όμως κινούνται βιαστικά, λες και φοβούνται πως αν καθυστερήσουν έστω και λίγο, ο χρόνος θα τους καταπιεί. Κι όμως, μέσα στον πανικό των περαστικών, η κίνηση στους δρόμους κυλά με μια παράξενη αρμονία, μια γαλήνη που υποδηλώνει πως όλα βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Στη γωνία ένα παγωτατζίδικο ξεχωρίζει με τα φωτεινά του χρώματα, σπάζοντας τη μονοτονία του γκρι δρόμου. Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με ζωγραφιές λαχταριστών παγωτών, ενώ πολύχρωμα, στριφογυριστά καλαμάκια στολίζουν τις κρυστάλλινες βιτρίνες. Παιδιά χοροπηδούν ανυπόμονα δίπλα στους γονείς τους, περιμένοντας τη σειρά τους για το πολυπόθητο χωνάκι. Παρατηρώ την υπάλληλο, μια στρουμπουλή κοπέλα με φλογερά κόκκινα μα...

 Περπατώ παρέα με τις δύο σκυλίτσες μου, στην πρωινή μας βόλτα. Τα βήματα μας οδήγησαν σε ένα ξέφωτο βγαλμένο σαν από πίνακα ζωγραφικής. Γύρω-γύρω δέντρα και στη μέση ένα πλάτωμα γυμνό, αποψιλωμένο, μόνο με πρασινάδα και ξερά φύλλα. Περπατάμε πάνω στο χορτάρι που τρίζει κάτω από το βαρύ μας πέλμα και που γυαλίζει τόπους-τόπους από το σάλιο των σαλιγκαριών που πέρασαν πριν από εμάς και από την πρωινή δροσούλα. Το κελάηδισμα των πουλιών συντροφεύει το κάθε μας βήμα. Από κάπου μακριά ακούγεται ένα γεράκι που σκούζει ενώ αναζητά την πρωινή τροφή του ή ίσως ένα ταίρι για να ξεκαλοκαιριάσει. Από πίσω τσιτσιρίζει ακατάπαυστα ένας πυλώνας της ΔΕΗ, τόσο αταίριαστα μα συνάμα τόσο ταιριαστά στο παζλ των εικόνων και των ήχων. Πού και πού, την όμορφη αυτή χορωδία διακόπτει ο βάρβαρος ήχος κάποιου οχήματος που περνάει από τον επαρχιακό δρόμο. Ήχος σίγουρα αταίριαστος Και σίγουρα μη επιθυμητός. Κοιτώ τα σκυλιά μου που τρέχουν ελεύθερα τριγύρω, χαρούμενα που κανένα λουρί, καμία αλυσίδα δεν τα κρατ...

Ξέρω ότι είναι όνειρο αυτό που βιώνω αλλά είναι τόσο ζωντανό που το νιώθω με κάθε πόρο του κορμιού μου. Λένε ότι τα όνειρα δεν έχουν χρώματα, ότι είναι ασπρόμαυρα αλλά αυτό έχει. Χρώματα στους τόνους της σέπιας και της σκουριάς.  Βρίσκομαι σε ένα τόπο τρομακτικό, σ’ ένα μέρος χωρισμένο στα δύο από ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Από την πλευρά που είμαι εγώ η βλάστηση είναι ψηλότερη, τα πάντα είναι νεκρά και το φως λιγοστό. Σαν η ζωή να έχει εγκαταλείψει το μέρος προ πολλού. Βαδίζω αργά, προσεκτικά και τα ξερά κλαδιά σπάζουν κάτω από το δειλό μου βήμα. Υπάρχει και μια συρμάτινη πόρτα. Φυσικά είναι κλειδωμένη. Εγώ είμαι κλειδωμένη. Από την πέρα μεριά, το τοπίο χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά δείχνει πιο φωτεινό κι αισιόδοξο. Έχει μια λίμνη βλέπεις εκεί έξω. Όμως το κιτρινοπράσινο νερό της αποπνέει μούχλα και στασιμότητα. Τριγύρω βάτα, θάμνοι και χαμηλά δέντρα, όλα άνυδρα. Ο ουρανός κίτρινος και μολυσμένος. Όμως εκεί στο βάθος, κοίτα… περισσότερο φως. Φως κι ελευθερία.

[…] Κλείστηκα μεσ’ την φυλακή  για μια κουβέντα ειρωνική τον εαυτό μου μια στιγμή να τιμωρήσω κι έκλεισα μέσα μια ζωή για υπόθεση προσωπική […]* Είμαι εγώ και είμαι καλά! Επιβιώνω μέσα στην δική μου, την προσωπική τη φυλακή. Συγκρατούμενες οι ελπίδες μου και δεσμοφύλακες οι φόβοι μου. Ο δικαστής που με έκλεισε πίσω από τα αόρατα κάγκελα της φυλακής μου, ο ίδιος μου ο εαυτός. Σκληρός και αδυσώπητος. «Καταδικάζεσαι δις ισόβια και πέντε μήνες». Το έγκλημά μου –μη ρωτήσεις- άγνωστο γνωστό. Σε μένα, όχι σε σένα που διαβάζεις τούτες τις αράδες. Σηκώνω το κεφάλι κι αντικρίζω των σομιέ, τον από πάνω. Λυγίζει από το βάρος και καμπυλώνει. Θα πέσει πάνω μου; Δακρύζω. Δάκρυ αρύ αλλά βαρύ. Κοιτώ δεξιά και παρατηρώ τα σύννεφα. Ριγέ κι αυτά, όπως όλα εδώ τριγύρω, στην προσωπική μου φυλακή. Ριγέ και τα όνειρα, σε γκρι και πορτοκαλί φόντο. Κι η αφίσα εκείνη, η ξεθωριασμένη, ριγέ κι αυτή από τις σκιές που πέφτουν πάνω της. Όλα ριγέ. Ρίγη. Ρίγη με διαπερνούν. Εκκενώνουν το κορμί μου. Ένας από τους δε...

Με την αυγή ήρθε το φως και μια χρυσή ηλιαχτίδα παιχνίδισε πάνω στο πρόσωπό μου. Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια κι αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το όνειρο που είδα απόψε. Αυτόματα το χέρι μου ανέβηκε στο στέρνο μου σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει την καρδιά μου που απειλούσε να πεταχτεί έξω. Τόσο δυνατά χτυπούσε. Ήταν απίστευτα ζωντανό. Πήρα βαθιά ανάσα και βυθίστηκα στις μνήμες του. Μια ακόμη ζεστή και υγρή νύχτα στο Κυκλαδίτικο νησί. Αν και είχα βγει μόλις πριν μερικά λεπτά από το ντους, το λεπτό νυχτικό κολλούσε πάνω μου. Η ατμόσφαιρα πνιγηρή. Το απόλυτο σκοτάδι στο δωμάτιο δεν διευκόλυνε την κατάσταση αλλά δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Η παρατεταμένη χρήση των κλιματιστικών μηχανημάτων είχε προκαλέσει για πολλοστή φορά blackout . Κατευθύνθηκα προς το παράθυρο προσεχτικά και άνοιξα τα παντζούρια του. Αμέσως με έλουσε το ασημένιο φως του ολόγιομου αυγουστιάτικου φεγγαριού. Επικρατούσε άπνοια και το μόνο που έσπαζε την απόλυτη σιγαλιά ήταν το ασταμάτητο τραγούδι των τζιτζικιών, αδιάψευσ...

Άνοιξα τα μάτια πανικόβλητος και μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να καταλαγιάσει ο πανικός και να προσαρμοστεί η όρασή μου. Πάλι ο ίδιος εφιάλτης. Πάλι έζησα τις εικόνες της αρπαγής μου από την αρχή. Οι χτύποι της καρδιάς μου είναι τόσο δυνατοί που φοβήθηκα ότι θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Ξεροκατάπια, ξανάκλεισα τα μάτια και πήρα μερικές βαθιές ανάσες. Προσπαθώ να σκεφτώ όμορφες εικόνες. Την γυναίκα μου και το άρωμά της. Τη βελούδινη φωνή της το πρωί όταν με ξυπνάει αντί για το ξυπνητήρι για να πάω στην υπηρεσία μου. Την Πίσσα μου. Το βέλγικο λυκόσκυλο που μεγαλώνω από κουτάβι. Πόσο θα της λείπω. Άνοιξα ξανά τα μάτια με την ελπίδα ότι ο εφιάλτης τέλειωσε κι εγώ βρίσκομαι στο σπίτι μου. Στο κρεβάτι μου. Όχι. Δεν τελείωσε. Η εικόνα είναι η ίδια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πυκνό σκοτάδι και μόνο ένα μικρό τρίγωνο χλωμού φωτός να περνάει από την τρύπα που θέλουν να αποκαλούν παράθυρο. Τι ώρα να είναι; Μάλλον θα πρέπει να ξημερώσει σε λίγο αν κρίνω από το μαύρο του ξάστερου ουρανού που μόλις κ...

Ό άντρας έσπρωξε την βαριά ξύλινη πόρτα και βγήκε έξω, αφήνοντας πίσω του το πολύβουο μπαρ. Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου, κρατώντας στο ένα χέρι ένα μισοάδειο μπουκάλι φθηνό ουίσκι και παραπαίοντας μπρος-πίσω, κατάφερε με το ζόρι να διατηρήσει την ισορροπία του. Με τα μάτια θολά κοιτούσε πάνω κάτω το δρόμο προσπαθώντας να αποφασίσει ποια διαδρομή θα ακολουθήσει. Δεν είχε άλλωστε καμία σημασία…  Η βροχή είχε σταματήσει μόλις πριν λίγο κι όλα γύρω ήταν βρεγμένα και γυαλιστερά. Ένα αμάξι πέρασε με ταχύτητα από μπροστά του, εκτινάζοντας τα νερά από μια νερολακούβα και καταβρέχοντάς τον από τη μέση και κάτω. Η επαφή με το κρύο νερό ξύπνησε τα ναρκωμένα του ένστικτα κι ο άντρα άρχισε να αλυχτάει και να βρίζει τον ασυνείδητο οδηγό «Γαμήσου ρε μαλάκα. Γαμήσου εσύ κι η μάνα σου μαλάκα, ε μαλάκα. Γαμώ το μουνί που σε πέταγε παλιοαρχίδι, ε παλιοαρχίδι…».  Θα συνέχιζε να βρίζει ακάθεκτος αν εκείνη την ώρα δεν άνοιγε ξανά η πόρτα του μπαρ για να βγουν δυο εντυπωσιακά όμορφες κοπέλες. ...

Είναι μέρες τώρα, που τα σύννεφα έχουν σκεπάσει το μικρό σπιτάκι της οδού Ευτυχίας αριθμός 5. Σύννεφα μαύρα, σκοτεινά που θυμίζουν το μαύρο, πυκνό καπνό που βγάζουν τα πλαστικά όταν καίγονται. Σύννεφα που τρυπώνουν στα πονεμένα στήθη και τα πονούν κι άλλο. Σύννεφα, μαύρα, σκοτεινά, που τυλίγουν όλα τα ζωτικά όργανα και τα πνίγουν. Πνευμόνια, καρδιά... Όλα τυλιγμένα στο μαύρο έρεβος του πόνου και της απώλειας. Πέθαναν... Είναι νεκρές οι μέρες τις ευτυχίας. Είναι; Πως πέθαναν; Γιατί; Ποιος Θεός του Άδη τις κυρίευσε; Ποια Στύγα τις παρέσυρε μέσα στην άφωτη κοίτη. Σκοτεινιά και καπνός. Γίνεται το σκοτάδι πιο σκοτεινό; Γίνεται, γίνεται μάτια μου.  Κοίτα μέσα σου. Κοίτα την ακτινογραφία. Κοίτα μέσα μου. Κοίτα την καρδιά μου. Πόνος. Όμορφο πράγμα ο πόνος. Σου θυμίζει ότι είσαι ακόμα ζωντανή κι έχεις όλον τον καιρό μπροστά σου για... να πεθάνεις! Χαχα! "Πέθανε νέος για να έχεις ωραίο πτώμα" λένε κάποιοι τύπου "Emo". "Η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας" λένε κάποιοι άλ...

Κάποια φίλη, ταξιδεύτρια κι εκείνης, του διαδικτύου έγραψε, μεταξύ άλλων, στο blog της: "Η μπέσα, φίλε μου, είναι πράγμα ακριβό. Δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια της, από τα σπλάχνα ποιας γλώσσας την τραβήξαμε και τη βάλαμε στα δικά μας στόματα. Σημασία δεν έχει η πατρίδα της. Σημασία έχει τι πέρασε η έρημη η λέξη στα δικά μας χώματα. Όλοι έχουμε κι από ‘να σπίτι να της δώσουμε, αλλά τις νύχτες τη διώχνουμε χωστά κι αυτή γυρνάει ουρλιάζοντας σαν το παρατημένο σκυλί. Άλλοτε την ντύνουμε παρδαλούς μανδύες αρχαιοελληνικής προέλευσης και την στέλνουμε στη σκηνή να παίξει τον από μηχανής θεό. Αλλά τούτο το ερμαφρόδιτο φιλότιμο κρατάει λίγο και μετά χάνεται από την ορχήστρα μέχρι την επόμενη παράσταση."[...] Αχ βρε "παλικάρι" μου... Η μπέσα έγινε μπαμπέσα και μπαμπέσικα είναι και τα χτυπήματά της. Κάτω από τη ζώνη, να λυθεί το παντελόνι και να γλιστρήσει στα γόνατα. Να σε ξεφτιλίσει και να σε εξαφανίζει. Άραγε ποιος έχει περισσότερη μπέσα; Ο αλήτης ή ο κλέφτης; Φτου σου...