Σα λειωμένο παγωτό

Η κάψα του απογεύματος πυρώνει την άσφαλτο, γεννώντας τρεμάμενες μαρμαρυγές που δραπετεύουν προς τα πάνω. Σε περιμένω να σχολάσεις, παρατηρώντας μέσα από το παρμπρίζ τον κόσμο να στροβιλίζεται στο δρόμο, βυθισμένο στις σκέψεις του. Άλλοι βαδίζουν ήρεμα, άλλοι τρέχουν αγχωμένοι, άλλοι σπρώχνονται εριστικοί. Όλοι όμως κινούνται βιαστικά, λες και φοβούνται πως αν καθυστερήσουν έστω και λίγο, ο χρόνος θα τους καταπιεί. Κι όμως, μέσα στον πανικό των περαστικών, η κίνηση στους δρόμους κυλά με μια παράξενη αρμονία, μια γαλήνη που υποδηλώνει πως όλα βρίσκονται στη σωστή τους θέση.

Στη γωνία ένα παγωτατζίδικο ξεχωρίζει με τα φωτεινά του χρώματα, σπάζοντας τη μονοτονία του γκρι δρόμου. Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι με ζωγραφιές λαχταριστών παγωτών, ενώ πολύχρωμα, στριφογυριστά καλαμάκια στολίζουν τις κρυστάλλινες βιτρίνες. Παιδιά χοροπηδούν ανυπόμονα δίπλα στους γονείς τους, περιμένοντας τη σειρά τους για το πολυπόθητο χωνάκι.

Παρατηρώ την υπάλληλο, μια στρουμπουλή κοπέλα με φλογερά κόκκινα μαλλιά και χαμόγελο ζωγραφιστό στα χείλη. Μου θυμίζει τον Φρου-Φρου, τον αγαπημένο μου παραμυθένιο ήρωα. Η σκέψη με κάνει και χαμογελώ. Η κοπέλα μιλάει στο κάθε παιδάκι όταν φτάνει η σειρά του. Δεν ακούω τα λόγια της, βλέπω μόνο τα χείλη της που κουνιούνται. Την φαντάζομαι να τα ρωτάει «βανίλια, σοκολάτα ή ανάμεικτο;» και όταν αυτά της απαντούν εκείνη τραβά με μια θεατρική κίνηση το μοχλό της μηχανής και το παγωτό κυλάει αργά, σχηματίζοντας μια απαλή, λαχταριστή σπείρα πάνω στο λεπτό μπεζ χωνάκι.

Ένα αγοράκι, είναι δεν είναι επτά με οκτώ χρονώ περιμένει ανυπόμονα, με μάτια που λάμπουν από προσμονή και μάγουλα κόκκινα σαν μήλα. Τρέμει σχεδόν από αδημονία! Μόλις η κοπέλα του προσφέρει το χωνάκι, εκείνο με μάτια ονειροπόλα, αρχίζει να γλείφει λαίμαργα πρώτα τη σοκολάτα μετά τη βανίλια. Χαμογελώ. Η αθωότητά του μου θυμίζει μια εποχή που όλα ήταν απλά και όμορφα.

Για μερικές στιγμές γίνομαι ξανά δέκα ετών και μεταφέρομαι στο νησί μου. Θυμάμαι τον παγωτατζή της γειτονιάς, τον ενθουσιασμό για ένα παγωτό. Νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για τις στιγμές που χάθηκαν, όχι γιατί μεγάλωσα, αλλά γιατί ξέχασα να βλέπω τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού.

Photo credits: talcmag.gr

^©Γιώτα Βασιλείου, Φεβρουάριος 2023