Μούχλα και σαπισμένα όνειρα

Ξέρω ότι είναι όνειρο αυτό που βιώνω αλλά είναι τόσο ζωντανό που το νιώθω με κάθε πόρο του κορμιού μου. Λένε ότι τα όνειρα δεν έχουν χρώματα, ότι είναι ασπρόμαυρα αλλά αυτό έχει. Χρώματα στους τόνους της σέπιας και της σκουριάς. 

Βρίσκομαι σε ένα τόπο τρομακτικό, σ’ ένα μέρος χωρισμένο στα δύο από ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Από την πλευρά που είμαι εγώ η βλάστηση είναι ψηλότερη, τα πάντα είναι νεκρά και το φως λιγοστό. Σαν η ζωή να έχει εγκαταλείψει το μέρος προ πολλού. Βαδίζω αργά, προσεκτικά και τα ξερά κλαδιά σπάζουν κάτω από το δειλό μου βήμα. Υπάρχει και μια συρμάτινη πόρτα. Φυσικά είναι κλειδωμένη. Εγώ είμαι κλειδωμένη.

Από την πέρα μεριά, το τοπίο χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά δείχνει πιο φωτεινό κι αισιόδοξο. Έχει μια λίμνη βλέπεις εκεί έξω. Όμως το κιτρινοπράσινο νερό της αποπνέει μούχλα και στασιμότητα. Τριγύρω βάτα, θάμνοι και χαμηλά δέντρα, όλα άνυδρα. Ο ουρανός κίτρινος και μολυσμένος. Όμως εκεί στο βάθος, κοίτα… περισσότερο φως. Φως κι ελευθερία.