Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Σαν ναυαγός που φεύγει απ’ την ακτή, ο ήλιος γέρνει αργά προς το φθινόπωρο· ο αέρας δροσισμένος ψιθυρίζει όρο, πως το καλοκαίρι κλείνει την αυγή. Τα φύλλα τρέμουν, χρυσά με μια ντροπή, και οι μέλισσες χορεύουν στον απόηχο· η θάλασσα, σμαράγδι δίχως πρόλογο, κρατάει μυστικό μέσα στη σιωπή. Κι εμείς, σαν παιδιά στο τέλος της γιορτής, κρατούμε στην καρδιά μας το φως που σβήνει, με βλέμμα που διψά για μιαν αναπνοή. Μα ξέρουμε, το πέρασμα της γης δεν σβήνει ό,τι αφήνει η ζέστη εκείνη· γεννάει μέσα μας άλλη εποχή. ©Γιώτα Βασιλείου, Σεπτεμβρίος 2025

  Ho sentito la voce del mare Di uccelli e sirene Le voci del bosco e del fiume Tamburi e chitarre di Spagna Le orchestre profane E l’organo in chiesa Ho sentito la voce dell’uomo Anche quando è bugiarda E tradisce il fratello La voce dell’uomo Quando parla gli rispondo   Ho sentito l’urlo di belve In gabbia e in catena E il passero in cerca di pane Il silenzio della prigione E il grido degli ospedali Chi nasce e chi muore Ho sentito la voce dell’uomo Che canta per fame Per rabbia ed amore La voce dell’uomo Quando canta io l’ascolto   Ho sentito fanfare di guerra E passi in cadenza Per le strade imbandierate Le canzoni dei soldati Di trionfo di dolore Chi vince e chi perde Ho sentito la voce dell’uomo Anche quando è violenta E uccide il fratello La voce dell’uomo Quando parlo mi risponde   È più forte della tortura E dell’ingiustizia Delle fabbric...

  Η παλιά Honda XR 400 τσούλησε το σκοτεινό στενό με τη μηχανή σβηστή. Ο αναβάτης ‒ ένας τύπος εικονογραφημένος μέχρι τα αυτιά, κυρτός πάνω από το τιμόνι ‒ υποβοηθούσε την κίνηση με τα πόδια του. Έφτασε στο προκαθορισμένο σημείο κατέβασε το νύχι και άραξε τη μηχανή κάτω από ένα δέντρο. Ξεκαβάλησε, έβγαλε το κράνος κι ένα τσουλούφι ‒ βαμμένο στο μπλε του Εθνικού, πετάχτηκε ανακουφισμένο θαρρείς κι έπεσε πάνω από το αριστερό του μάτι. Ξέθαψε μια μαύρη μπαλακλάβα από την κωλότσεπη, τη φόρεσε βιαστικά και παράχωσε το τσουλούφι. Τράβηξε το φερμουάρ του δερμάτινου ως πάνω και κίνησε, καρφώνοντας τα μάτια του γύρω σαν λαγωνικό. Τη ρήση «κοίτα που πας αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς» δεν την είχε ακούσει ποτέ. Περνώντας δίπλα από έναν κάδο πολυκατοικίας, πάτησε μια φλούδα από μανταρίνι, γλίστρησε και βρέθηκε φαρδύς-πλατύς στο δρόμο, κλωτσώντας τον κάδο που άδειασε μπουκάλια, κονσέρβες, ψαροκόκαλα και σκατόχαρτα σ’ έναν συνδυασμό ορυμαγδού και μπόχας, που ξεσήκωσε τη γειτονιά και τις… αι...

  Ένα μικρό απόσπασμα από τον Θεριστή… Το σημείο όπου κατέληξαν όλα... ή μήπως εκεί που ξεκίνησαν; Δώστε χρόνο και σημασία στις λέξεις - είναι γεμάτες σκιές, ανομολόγητα πάθη και κρυμμένες αλήθειες. Βρείτε το βιβλίο εδώ και καλό ταξίδι στα νοτισμένα από την ομίχλη σοκάκια του Ανατολικού Λονδίνου του 1888.

Μπήκες με το έτσι θέλω στη ζωή μας. Ούτε σε ψάξαμε, ούτε σε φωνάξαμε. Ήρθες· και πριν καλά καλά καταλάβουμε πώς, είχες ήδη ριζώσει. Σε είπαμε Καρότο, μα θα μπορούσες να λέγεσαι και Φως. Γιατί ήσουν φωτεινός. Σαν εκείνο το στιγμιαίο, απαλό φως,  που αντανακλά ο ήλιος  το δευτερόλεπτο που ανταμώνει τη θάλασσα το δείλι. Ήσουν γλυκός και τρυφερός, σαν εκείνα τα απογεύματα που κανείς δεν θέλει να τελειώσουν. Η γούνα σου μεταξένια, όπως τα χάδια που δεν προλάβαμε να σου δώσουμε. Και τα μάτια σου... ματιά κεχριμπαρένια· όχι μόνο στο χρώμα, μα σ' εκείνη τη γλυκιά, ήσυχη σοφία που σου πήγαινε πιο πολύ κι από το όνομά σου. Σκαρφάλωνες στις σιωπές μας, όπως σκαρφάλωνες στα κεφάλια μας. Άρχοντας της ύπαρξής μας· χώθηκες στον ύπνο μας, νιαούρισες μες στα όνειρα μας, έγινες ανάσα καθημερινή. Και τώρα; Τώρα σε ψάχνουμε στο άδειο περβάζι. Σε μια γωνιά ήλιου που δεν ζεσταίνει πια. Μα ξέρουμε,  ναι, το ξέρουμε, όταν σβήσουμε τα φώτα, θα ’σαι πάντα εκεί· στην κορυφή του κεφαλιού μας,  ...

Ήρθε όπως έρχονται τα όνειρα, που δεν θυμάσαι αν ήταν όνειρα ή αν όντως τα έζησες, σε κάποια ζωή άλλη. Μαύρος – όχι σκοτεινός, σαν βελούδο που το αγγίζεις και τα μέσα σου μαλακώνουν. Γούνα μακριά, πλούσια, να βουλιάζει μέσα της το χέρι και να βρίσκει παρηγοριά. Μάτια μεγάλα, κιτρινοπράσινα, σαν δάση από γαζίες, φωτισμένα από καλοκαιρινές καταιγίδες. Μιλούσαν πριν τον ήχο και ήξεραν πριν κοιτάξουν. Η μύτη του – μικρή και εβένινη, μια πινελιά φωτός που έλαμπε στο φεγγαρόφωτο λες και φύλαγε μυστικά που ούτε εγώ, δεν ήξερα πως είχα. Η ουρά του – μαύρη φλόγα φουντωτή, που χάραζε τον αέρα  με σιγουριά  σα να 'ταν ο αρχηγός του σπιτιού. Για δεκατρία χρόνια ήμασταν δύο. Εγώ με λέξεις, εκείνος με το βλέμμα. Και όταν όλα πήγαν στραβά, μου θύμιζε πως δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα πάντα, αρκεί να είσαι εκεί. Κι ύστερα, ύστερα… όπως ήρθε, έφυγε. Μα όχι αθόρυβα – μα με τον ήχο που κάνει ένα αστέρι όταν σκίζει τον σκοτεινό ουρανό και συ λες «το είδα», μα δεν προλαβαίνεις να του πεις αντ...