Στο τέλος της γιορτής | Ποίημα

-

Σαν ναυαγός που φεύγει απ’ την ακτή,
ο ήλιος γέρνει αργά προς το φθινόπωρο·
ο αέρας δροσισμένος ψιθυρίζει όρο,
πως το καλοκαίρι κλείνει την αυγή.

Τα φύλλα τρέμουν, χρυσά με μια ντροπή,
και οι μέλισσες χορεύουν στον απόηχο·
η θάλασσα, σμαράγδι δίχως πρόλογο,
κρατάει μυστικό μέσα στη σιωπή.

Κι εμείς, σαν παιδιά στο τέλος της γιορτής,
κρατούμε στην καρδιά μας το φως που σβήνει,
με βλέμμα που διψά για μιαν αναπνοή.

Μα ξέρουμε, το πέρασμα της γης
δεν σβήνει ό,τι αφήνει η ζέστη εκείνη·
γεννάει μέσα μας άλλη εποχή.

©Γιώτα Βασιλείου, Σεπτεμβρίος 2025



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY!

-
Εικόνα
  MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY! Στα αυτιά μου ουρλιάζει διαρκώς το διεθνές μήνυμα αεροπορικού κινδύνου. Από την οροφή του κήτους του αεροσκάφους κρέμονται οι αχρησιμοποίητες μάσκες οξυγόνου σαν πλυμένα κι αποξηραμένα εντόσθια προς κατανάλωση. Οι λάμπες για πρόσδεση στις θέσεις έχουν πάρει φωτιά. Κόκκινες και λαμπερές. Ίδιες με μάτια του κτήνους που σε προϋπαντεί στην κόλαση. Οι αναταράξεις δίνουν και παίρνουν. Το αεροσκάφος ταλαντεύεται ανεξέλεγκτα πότε προς στο ένα και πότε προς στο άλλο φτερό ενώ ο ουρανός χαρακώνεται από αλλεπάλληλες αστραπές. Βροντές τις ακολουθούν επικυρώνοντας την ένταση της ηλεκτρικής εκκένωσης. Οι κραυγές του κόσμου στην καμπίνα είναι τόσο δυνατές που καλύπτουν ακόμα και τον βόμβο των μηχανών αλλά όχι το σάλαγο μέσα στο μυαλό μου.       MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY!      Ξάφνου ένα χέρι γραπώνει το δικό μου και γυρνώντας βλέπω τον διπλανό μου, ιερέας είναι, να έχει κλείσει τα μάτια και να προσεύχεται μεγαλόφωνα: «Πάτερ ημών, ο εν τοις...
Διαβάστε περισσότερα

Όταν το δύο γίνεται ένα

-
Εικόνα
Ενικός αριθμός είναι λένε οι δάσκαλοι, το γραμματικό εκείνο φαινόμενο όπου οι μορφές ενός κλιτού μέρους του λόγου αναφέρονται στο ένα και μοναδικό. Το φαινόμενο όπου έχουμε δυο που είναι σαν ένα, πως ονομάζεται;  «Με λέγαν Μαρία. Κι είχα μια αδελφή που πέθανε. Δίδυμη, κολλητή. Την Τίνα. Γι’ αυτό τώρα θα με λέτε Μαριτίνα».  Ορίστε, ευχαριστήθηκες τώρα; Το είπα. Το παραδέχτηκα ότι πέθανες. Και τι κέρδισες ε; Μια κάσα δυο-τρία μέτρα κάτω από τη γη. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες πως γίνομαι ωμή και πως το να πεθαίνεις τελικά δεν είναι τόσο κακό. Το να πονάς όμως είναι. Κι εγώ πονάω τώρα, γιατί δεν πεθαίνω λοιπόν; Είναι δύσκολο να σε σκέφτομαι γιατί αυτό κάνει το σώμα μου να ξεχειλίζει όλο αυτό τον πόνο από τα μάτια μου, αλλά σε σκέφτομαι ούτως ή άλλως. Ξέρεις πως είμαι εγώ. Αγύριστο κεφάλι. Δε θέλω να περάσει ούτε μέρα που η θύμησή σου δε θα σφυρίξει την αυγή το εναρκτήριο λάκτισμα και δεν θα τραγουδήσει το βράδυ το νανούρισμα.  Ήθελες να κάνεις αυτό που ήθελες να κάνει...
Διαβάστε περισσότερα

Ένα τραγούδι για μια καρδιά με γούνα μαύρη

-
Εικόνα
Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα περιστατικά μου είχαν τύχει μέχρι τότε. Ένα τόσο δα πλάσμα, μιας ώρας γέννημα, με τον λώρο να κρέμεται ματωμένο νήμα ακόμα από την κοιλιά του, σύμβολο πως η ζωή μόλις είχε ξεκινήσει – και ταυτόχρονα πως έπρεπε να δοθεί μάχη για να κρατηθεί. Μου τον έφερε ο άντρας μου ένα Σάββατο πρωί – ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Τον άφησε απαλά στα χέρια μου και μου είπε μόνο «Σώσ’ τον». Και το έκανα. Ξάγρυπνη, εξαντλημένη, χωρίς να βλέπω πια τίποτα άλλο πέρα από εκείνον. Εκείνον, μια σταλιά πλασματάκι, που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή με μάτια σφαλιστά και θέληση φτιαγμένη από ατσάλι. Πάλευα κι εγώ μαζί του. Κάθε μία, δύο ή τρεις ώρες, τάισμα. Και ξανά. Και ξανά. Ακούραστα. Αβάρετα. Για είκοσι μέρες κυκλοφορούσαμε μαζί - εγώ και ένα κουτί. Μέσα μια πετσέτα, ένα ρολόι, ένα μπουκάλι με ζεστό νερό. Μέσα κι εκείνος. Στη δουλειά, για καφέ, για φαγητό, ακόμα και στο σινεμά. Όπου πήγαινα εγώ, ακολουθούσε κι εκείνος. Μαχητής, πήγε κόντρα στις προβλέψεις. Και κέρδισε. Κι έτσι, λίγο ...
Διαβάστε περισσότερα