Ένα πικρό αντίο...

23/05/25

Πάντα λαχταρούσα την αγάπη. 

Έστω και για μία μοναδική φορά

θα ήθελα να μάθω πώς είναι 

να πλημμυρίζω από αγάπη,

να παίρνω τόση πολλή που

να μην αντέχω περισσότερη.

(Χαρούκι Μουρακάμι)

Ακόμα κι έτσι, που η ζωή έχει αφήσει το κορμάκι σου, είσαι πανέμορφος.
Η μαύρη σου γούνα παραμένει απαλή, σαν χάδι και μυρίζει πούδρα. Η μυρωδιά εισβάλει στη μύτη μου όπως τότε που εσύ τρύπωνες στην αγκαλιά μου χωρίς προειδοποίηση.
Μόνο το βλέμμα σου με προδίδει τώρα. Γυάλινο, απλανές, ξένο.

Δεν είσαι πια εδώ.
Κι όμως, είσαι παντού.
Στις γωνιές που αγαπούσες, στο σεντόνι που ζύγιζε διαφορετικά όταν σε κουβαλούσε,
στον ήχο που δεν θα ξανακάνεις πηδώντας πάνω στο τραπέζι και διαλύοντάς όλα.

Σε ευχαριστώ που ήσουν δικός μου. Σε ευχαριστώ που μου χάρισες τόση αγάπη. Σ' ευχαριστώ που μου επέτρεψες να σ' αγαπήσω τόσο κι εγώ.

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου.
Θα συναντηθούμε και πάλι. Ίσως όχι σύντομα αλλά θα συναντηθούμε.

Σ' αγαπάω πολύ Πάκο μου.