Ένα τραγούδι για μια καρδιά με γούνα μαύρη

Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα περιστατικά μου είχαν τύχει μέχρι τότε. Ένα τόσο δα πλάσμα, μιας ώρας γέννημα, με τον λώρο να κρέμεται ματωμένο νήμα ακόμα από την κοιλιά του, σύμβολο πως η ζωή μόλις είχε ξεκινήσει – και ταυτόχρονα πως έπρεπε να δοθεί μάχη για να κρατηθεί. Μου τον έφερε ο άντρας μου ένα Σάββατο πρωί – ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Τον άφησε απαλά στα χέρια μου και μου είπε μόνο «Σώσ’ τον». Και το έκανα.

Ξάγρυπνη, εξαντλημένη, χωρίς να βλέπω πια τίποτα άλλο πέρα από εκείνον. Εκείνον, μια σταλιά πλασματάκι, που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή με μάτια σφαλιστά και θέληση φτιαγμένη από ατσάλι. Πάλευα κι εγώ μαζί του. Κάθε μία, δύο ή τρεις ώρες, τάισμα. Και ξανά. Και ξανά. Ακούραστα. Αβάρετα. Για είκοσι μέρες κυκλοφορούσαμε μαζί - εγώ και ένα κουτί. Μέσα μια πετσέτα, ένα ρολόι, ένα μπουκάλι με ζεστό νερό. Μέσα κι εκείνος. Στη δουλειά, για καφέ, για φαγητό, ακόμα και στο σινεμά. Όπου πήγαινα εγώ, ακολουθούσε κι εκείνος. Μαχητής, πήγε κόντρα στις προβλέψεις. Και κέρδισε. Κι έτσι, λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, άρχισε να μεγαλώνει.

Κι έγινε ένα πανέμορφο, εντυπωσιακό παλληκάρι με βλέμμα στο καταπράσινο της ελπίδας. Ένα βλέμμα που όταν το ρίχνει πάνω σου μοιάζει να σε διαπερνά. Γεμάτος περηφάνια κι απαιτήσεις, μα και αφοσίωση και τρέλα για ζωή. Για δώδεκα και βάλε χρόνια, είναι ο άρχοντας του σπιτιού μας. Ο Πάκος μας. Ο αραΠΑΚΟΣ μας. Το ΠΑΚΟτίνι μας. Ο μαύρος, ο "σκύλος", ο ταμ-ταμ-ταμ! Ο καπετάν-φασαρίας που δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα του. Διακοσμητικά; Τέλος. Μπιμπελό; Τέλος. Χριστουγεννιάτικα δέντρα; Εννοείται πως τέλος! Επαναλαμβανόμενα εγκλήματα κάθε Δεκέμβρη. Κάθε πρωί ξεστόλιζε ό,τι εγώ είχα στολίσει το προηγούμενο βράδυ. Νισάφι πια!

Και τώρα… δώδεκα χρόνια και βάλε μετά, η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Η άμμος στο μπουκάλι του τελειώνει. Το ξέρω. Το νιώθω. Το βλέπω. Το ακούω στην ανάσα του που βαραίνει, στο φαΐ του που ξεραίνεται μέσα στο μπολάκι, στο νερό που δεν λιγοστεύει. Μερικές φορές χάνεται και κάθεται για ώρα δίπλα μου χωρίς να κουνιέται. Το γουργουρητό του μαρτυρά πως είναι ακόμα «εδώ». Νοιώθει κι απολαμβάνει τα χάδια και τα λόγια που του λέω. Τα αποζητά όλο και πιο πολύ. Κάθε δευτερόλεπτο πλάι του έχει αποκτήσει τώρα άλλο βάρος, άλλη ουσία. Δεν κοιτάζω πια το ρολόι για να δω τι ώρα είναι, το κοιτάζω για να του πω «σ’ αγαπάω» λίγο πριν περάσει το επόμενο λεπτό. Λες και μετράμε τώρα αντίστροφα. Όχι για το τέλος -  αλλά για όλα εκείνα που προλάβαμε. Την αγάπη, τα παιχνίδια, τις ζημίες, την τρέλα. Τη ζωή που του χαρίστηκε και μας τη χάρισε πίσω, πολλαπλάσια.

Λέω στον εαυτό μου να μην κλαίει, πως δεν «έφυγε» ακόμα. Να γελάω πρέπει που τον έχω, που είναι ακόμα εδώ. Είναι μαχητής, θα τα καταφέρει. Αυτά λέω και ξαναλέω αλλά τα μάτια έχουν βούληση δική τους και τρέχουν ανεξέλεγκτα.

Όχι, όχι, αρνούμαι αυτό να είναι ο επικήδειος του! Είναι τραγούδι. Ένα τραγούδι για μια καρδιά με γούνα μαύρη και γυαλιστερή και βλέμμα που καταπίνει τον κόσμο ολόκληρο. Ένα τραγούδι για τη χαρά που ένιωσα γιατί ήρθες, γιατί έμεινες και γιατί ακόμα είσαι εδώ.

Κι όταν φύγεις… θα είσαι ακόμα.