Φως στο σκοτάδι του Γουάιτσαπελ: Η κεντρική παρουσίαση του "Θεριστή"

-

Την Τρίτη 20 Μαΐου, στον όμορφο χώρο του Omikron2 στο Γκάζι, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου μου "Ο Θεριστής τη Νύχτα" από τις Εκδόσεις Κύφαντα.

Ήταν μια βραδιά που θα θυμάμαι με συγκίνηση. Παρά το άγχος που με είχε κατακλύσει τις προηγούμενες μέρες, μόλις ανέβηκα στο roof garden και είδα μαζεμένα τόσα αγαπημένα πρόσωπα, όλα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Η κουβέντα με τις αγαπημένες μου Κλαίρη Θεοδώρου και Τέση Παπαθανασίου που με "ανάκριναν" ήταν απολαυστική, οι ερωτήσεις τους έξυπνες και διεισδυτικές, και το κοινό ζεστό και γενναιόδωρο.

Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί και μοιραστήκατε αυτήν τη σημαντική στιγμή μαζί μου. Κι όσοι δεν τα καταφέρατε, μπορείτε να πάρετε μια γεύση της βραδιάς στο παρακάτω βίντεο 👇




Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Όταν το δύο γίνεται ένα

-
Εικόνα
Ενικός αριθμός είναι λένε οι δάσκαλοι, το γραμματικό εκείνο φαινόμενο όπου οι μορφές ενός κλιτού μέρους του λόγου αναφέρονται στο ένα και μοναδικό. Το φαινόμενο όπου έχουμε δυο που είναι σαν ένα, πως ονομάζεται;  «Με λέγαν Μαρία. Κι είχα μια αδελφή που πέθανε. Δίδυμη, κολλητή. Την Τίνα. Γι’ αυτό τώρα θα με λέτε Μαριτίνα».  Ορίστε, ευχαριστήθηκες τώρα; Το είπα. Το παραδέχτηκα ότι πέθανες. Και τι κέρδισες ε; Μια κάσα δυο-τρία μέτρα κάτω από τη γη. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες πως γίνομαι ωμή και πως το να πεθαίνεις τελικά δεν είναι τόσο κακό. Το να πονάς όμως είναι. Κι εγώ πονάω τώρα, γιατί δεν πεθαίνω λοιπόν; Είναι δύσκολο να σε σκέφτομαι γιατί αυτό κάνει το σώμα μου να ξεχειλίζει όλο αυτό τον πόνο από τα μάτια μου, αλλά σε σκέφτομαι ούτως ή άλλως. Ξέρεις πως είμαι εγώ. Αγύριστο κεφάλι. Δε θέλω να περάσει ούτε μέρα που η θύμησή σου δε θα σφυρίξει την αυγή το εναρκτήριο λάκτισμα και δεν θα τραγουδήσει το βράδυ το νανούρισμα.  Ήθελες να κάνεις αυτό που ήθελες να κάνει...
Διαβάστε περισσότερα

MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY!

-
Εικόνα
  MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY! Στα αυτιά μου ουρλιάζει διαρκώς το διεθνές μήνυμα αεροπορικού κινδύνου. Από την οροφή του κήτους του αεροσκάφους κρέμονται οι αχρησιμοποίητες μάσκες οξυγόνου σαν πλυμένα κι αποξηραμένα εντόσθια προς κατανάλωση. Οι λάμπες για πρόσδεση στις θέσεις έχουν πάρει φωτιά. Κόκκινες και λαμπερές. Ίδιες με μάτια του κτήνους που σε προϋπαντεί στην κόλαση. Οι αναταράξεις δίνουν και παίρνουν. Το αεροσκάφος ταλαντεύεται ανεξέλεγκτα πότε προς στο ένα και πότε προς στο άλλο φτερό ενώ ο ουρανός χαρακώνεται από αλλεπάλληλες αστραπές. Βροντές τις ακολουθούν επικυρώνοντας την ένταση της ηλεκτρικής εκκένωσης. Οι κραυγές του κόσμου στην καμπίνα είναι τόσο δυνατές που καλύπτουν ακόμα και τον βόμβο των μηχανών αλλά όχι το σάλαγο μέσα στο μυαλό μου.       MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY!      Ξάφνου ένα χέρι γραπώνει το δικό μου και γυρνώντας βλέπω τον διπλανό μου, ιερέας είναι, να έχει κλείσει τα μάτια και να προσεύχεται μεγαλόφωνα: «Πάτερ ημών, ο εν τοις...
Διαβάστε περισσότερα

Ένα τραγούδι για μια καρδιά με γούνα μαύρη

-
Εικόνα
Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα περιστατικά μου είχαν τύχει μέχρι τότε. Ένα τόσο δα πλάσμα, μιας ώρας γέννημα, με τον λώρο να κρέμεται ματωμένο νήμα ακόμα από την κοιλιά του, σύμβολο πως η ζωή μόλις είχε ξεκινήσει – και ταυτόχρονα πως έπρεπε να δοθεί μάχη για να κρατηθεί. Μου τον έφερε ο άντρας μου ένα Σάββατο πρωί – ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Τον άφησε απαλά στα χέρια μου και μου είπε μόνο «Σώσ’ τον». Και το έκανα. Ξάγρυπνη, εξαντλημένη, χωρίς να βλέπω πια τίποτα άλλο πέρα από εκείνον. Εκείνον, μια σταλιά πλασματάκι, που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή με μάτια σφαλιστά και θέληση φτιαγμένη από ατσάλι. Πάλευα κι εγώ μαζί του. Κάθε μία, δύο ή τρεις ώρες, τάισμα. Και ξανά. Και ξανά. Ακούραστα. Αβάρετα. Για είκοσι μέρες κυκλοφορούσαμε μαζί - εγώ και ένα κουτί. Μέσα μια πετσέτα, ένα ρολόι, ένα μπουκάλι με ζεστό νερό. Μέσα κι εκείνος. Στη δουλειά, για καφέ, για φαγητό, ακόμα και στο σινεμά. Όπου πήγαινα εγώ, ακολουθούσε κι εκείνος. Μαχητής, πήγε κόντρα στις προβλέψεις. Και κέρδισε. Κι έτσι, λίγο ...
Διαβάστε περισσότερα