Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

  Έχω τρία βιβλία που είναι τα αγαπημένα μου. Και όταν λέω "αγαπημένα", δεν εννοώ ότι είναι τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ. Όχι. Έχω διαβάσει και πιο δυνατά, πιο συγκλονιστικά, πιο καλογραμμένα βιβλία. Αλλά αυτά… αυτά είναι αλλιώς. Είναι τα βιβλία που έχουν "γράψει" μέσα μου. Που έχουν ριζώσει σε στιγμές, σε ανθρώπους, σε αναμνήσεις. Που άνοιξα και ξανάνοιξα, κάποτε σχεδόν κάθε χρόνο, - τώρα πιο αραιά - αλλά πάντα επιστρέφω. Σαν σε παλιούς φίλους που δεν χρειάζονται εξηγήσεις όταν χάνεσαι για καιρό. Είναι τα "Του έρωτα και της σκιάς", της Ιζαμπέλ Αλιέντε, "Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε", του Φάρλι Μόουτ, Και "Η σκιά του ανέμου, του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν. Τα δικά μου comfort books. Τα βιβλία της άνεσής μου. Α και πριν το ξεχάσω - στο comfort-zone.gr της Kelly Kritikou έχω άρθρο στο οποίο μιλάω γι' αυτό ακριβώς: το comfort reading. Για τη θαλπωρή του χαρτιού και τη συντροφιά των λέξεων, όταν οι μέρες το απαιτούν. Διαβάστε το άρθρο εδώ ...

Με ρωτήσατε, «πότε ξεκίνησες να γράφεις;» Δεν ξέρω. Αλήθεια. Νομίζω από πάντα. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησε όλο αυτό. Ίσως όταν άκουσα για πρώτη φορά ένα παραμύθι κι ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται από αγωνία. Ή ίσως όταν είπα ψέματα τόσο πειστικά στον εαυτό μου, που σχεδόν τα πίστεψα. Μπορεί και όταν διάβασα για πρώτη φορά μόνη μου ένα βιβλίο. Γράφω όταν άρχισα να καταλαβαίνω τη δύναμη που έχει μια καλοστημένη ιστορία.  Δεν χρειάζονται πάντα εντυπωσιακές ανατροπές. Ούτε φαντασμαγορικά τοπία ή ηρωισμοί. Μια καρέκλα στραβοτοποθετημένη σε μια άδεια κουζίνα. Ένα βλέμμα που δεν δόθηκε. Ένα «συγγνώμη» που δεν ειπώθηκε ποτέ. Μερικές φορές αυτά αρκούν. Γιατί κάθε ιστορία – ακόμα και η πιο σιωπηλή – κουβαλάει κάτι: έναν ψίθυρο, μια αλήθεια, μια εκδοχή του κόσμου όπως δεν τον είδαμε ποτέ ή δεν το φανταστήκαμε καν. Γράφω γιατί δεν ξέρω να κάνω αλλιώς. Γράφω γιατί δεν είμαι καλή στο να τα λέω φωναχτά. Γράφω γιατί αν δεν τα βγάλω από μέσα μου, θα αρχίσουν να ψιθυρίζουν τη νύχτα, να κ...

Κατηγορία: Ιστός: Αστυνομική Λογοτεχνία ISBN: 9786185602376 Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 2025 Σελίδες: 178 Διαστάσεις: 14 x 21 Διόρθωση: Κατερίνα Τσαμπά Επιμέλεια κειμένου: Γιάννης Χουτόπουλος Είπαν για το βιβλίο: Τ ο βιβλίο με συνεπήρε. Όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ γραφής, η ανάποδη εξέλιξη, η αγωνία των ηρωίδων που περνά μέσα σου , οι μυρωδιές, η περιγραφή ενός αρρωστημένου και σκοτεινού περιβάλλοντος, η ελπίδα, η ζοφερότητα, οι κατάλληλες λέξεις σε κάθε περιγραφή που σε χώνει βαθιά μέσα στην εικόνα, η ανατροπή, η ικανότητα να σε μεταφέρει σε εκείνη την εποχή του 1888, με έκαναν να το διαβάσω χωρίς ανάσα.  Ε.Α. Τελείωσα το βιβλίο μόλις σε τρεις ημέρες. Ο Θεριστής είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ θα έλεγα που σε στέλνει πίσω στο χρόνο. Στο σκοτεινό Λονδίνο του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Όχι δεν είναι άλλη μια ιστορία του Τζακ. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από γεγονότα που συνέβησαν τότε να σου δώσει την ατμόσφαιρα της εποχής αλλά πλάθει μια πρότυπη ιστορία που λίγο πολύ θα σε τρελάνει μέχρι ...

23/05/25 Πάντα λαχταρούσα την αγάπη.  Έστω και για μία μοναδική φορά θα ήθελα να μάθω πώς είναι  να πλημμυρίζω από αγάπη, να παίρνω τόση πολλή που να μην αντέχω περισσότερη. (Χαρούκι Μουρακάμι) Ακόμα κι έτσι, που η ζωή έχει αφήσει το κορμάκι σου, είσαι πανέμορφος. Η μαύρη σου γούνα παραμένει απαλή, σαν χάδι και μυρίζει πούδρα. Η μυρωδιά εισβάλει στη μύτη μου όπως τότε που εσύ τρύπωνες στην αγκαλιά μου χωρίς προειδοποίηση. Μόνο το βλέμμα σου με προδίδει τώρα. Γυάλινο, απλανές, ξένο. Δεν είσαι πια εδώ. Κι όμως, είσαι παντού. Στις γωνιές που αγαπούσες, στο σεντόνι που ζύγιζε διαφορετικά όταν σε κουβαλούσε, στον ήχο που δεν θα ξανακάνεις πηδώντας πάνω στο τραπέζι και διαλύοντάς όλα. Σε ευχαριστώ που ήσουν δικός μου. Σε ευχαριστώ που μου χάρισες τόση αγάπη. Σ' ευχαριστώ που μου επέτρεψες να σ' αγαπήσω τόσο κι εγώ. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου. Θα συναντηθούμε και πάλι. Ίσως όχι σύντομα αλλά θα συναντηθούμε. Σ' αγαπάω πολύ Πάκο μου.  

Την Τρίτη 20 Μαΐου, στον όμορφο χώρο του Omikron2 στο Γκάζι, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου μου "Ο Θεριστής τη Νύχτα" από τις Εκδόσεις Κύφαντα. Ήταν μια βραδιά που θα θυμάμαι με συγκίνηση. Παρά το άγχος που με είχε κατακλύσει τις προηγούμενες μέρες, μόλις ανέβηκα στο roof garden και είδα μαζεμένα τόσα αγαπημένα πρόσωπα, όλα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Η κουβέντα με τις αγαπημένες μου Κλαίρη Θεοδώρου και Τέση Παπαθανασίου που με "ανάκριναν" ήταν απολαυστική, οι ερωτήσεις τους έξυπνες και διεισδυτικές, και το κοινό ζεστό και γενναιόδωρο. Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί και μοιραστήκατε αυτήν τη σημαντική στιγμή μαζί μου. Κι όσοι δεν τα καταφέρατε, μπορείτε να πάρετε μια γεύση της βραδιάς στο παρακάτω βίντεο 👇

Το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι της έχει ένα τριγωνικό σπάσιμο στο τσιμέντο, λίγο πριν την αυλή. Το αποφεύγει με ένα βήμα στο πλάι, μηχανικά. Τη βλέπω να το κάνει κάθε απόγευμα γυρνώντας από το μάθημα. Όπως άλλοι στρίβουν το κουτάλι τρεις φορές στον καφέ τους. Όπως εγώ ακουμπάω πάντα το χέρι μου στη σιδερένια μπάρα του φράχτη του σπιτιού της. Δροσερή όταν πέφτει ο ήλιος. Καυτή απ’ τον ήλιο τις άλλες ώρες. Δεν με έχει προσέξει. Ποτέ. Αυτό είναι το καλό με τους ανθρώπους, συνηθίζουν τις σκιές άμα αυτές είναι ήσυχες. Και εγώ έχω μάθει να στέκομαι ήσυχα. Να ανασαίνω ρηχά. Να παγώνω όταν περνάει αυτοκίνητο. Να απομνημονεύω τα πάντα. Έχει έναν τρόπο να κινείται που μου φέρνει στο μυαλό θολές αναμνήσεις. Όχι πρόσωπα –ποτέ πρόσωπα– μόνο κινήσεις. Εκείνες δεν σε προδίδουν. Ξυπνάει στις 06:38. Για το πανεπιστήμιο φεύγει στις 07:24. Το λεωφορείο περνά στις 07:31. Την πρώτη φορά που την είδα, κράταγε έναν φάκελο ζωγραφισμένο με ροζ μαρκαδόρο. Πάνω είχε ένα όνομα – Σμαράγδα. Έκτοτε, κάθε τι που κάν...