Το μαχαίρι (Μικρομυθοπλασία)

Αγοράστηκα με ένα και μόνο σκοπό. Τη χρήση στην κουζίνα. Να κόβω τρόφιμα. Ψάρι, κοτόπουλο, κρέας. Νεκρή σάρκα δηλαδή.  Μέχρι σήμερα όμως. Γιατί σήμερα, για πρώτη φορά, έκοψα κάτι ζωντανό. Το κάρφωσα, το έκοψα,  γλίστρησα βαθιά μέσα του, μέχρι που αυτό έπαψε να ζει.  Όταν ένιωσα την τελευταία σύσπαση κατάλαβα ότι η ζωή έφυγε από μέσα του.  Έπειτα γαλήνη. Απόλυτη. Και έμεινα εκεί βυθισμένο, σφηνωμένο στην άλικη σάρκα, ένα με αυτό που κάποτε βηματοδοτούσε μιαν ολόκληρη ζωή.  Αυτή που εγώ είχα μόλις αφαιρέσει.  

Τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη αυτή, όταν με έβγαλαν από το συρτάρι όπου κειτόμουν. Ανοξείδωτο μέταλλο, με φθαρμένη από τη χρήση και τα πλυσίματα, ξύλινη λαβή. Μαχαίρι φαγητού, «2,5€/τμχ» έγραφε η ταμπέλα στο μαγαζί απ’ όπου με αγόρασαν. Απλό καθημερινό σκεύος , προορισμένο να κόβει νεκρά πράγματα. Κι αυτό ήμουν μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα, μόλις λίγα λεπτά πριν, που με έβγαλαν από την κουταλοθήκη και με ακούμπησαν στο τραπέζι, πάνω στο λεκιασμένο καρό τραπεζομάντηλο, το γεμάτο ξερά ψίχουλα από τα χτες. 

Μα τώρα πια αναβαθμίστηκα. Δεν είμαι πια ένα απλό μαγειρικό σκεύος. Δεν είμαι ένα κοινό μαχαίρι φαγητού. Το χέρι που με έχωσε στη ζωντανή τη σάρκα και το χέρι που με τράβηξε όταν αυτή έσβησε, με αναβάθμισαν. Τώρα πια φέρω τίτλο. Με αυτόν θα αναφέρονται άπαντες σε μένα από δω και στο εξής. Θα με αποκαλούν «φονικό όπλο».  Αρκεί πρώτα να με βρουν…

Photo credits: deviantart.com

^©Γιώτα Βασιλείου, Απρίλιος 2024