Προσευχή σε έναν άγνωστο Θεό

Η θάλασσα είναι απύθμενη λένε, μα η θάλασσα του χάους και του σκότους έχει πάτο. Κι εγώ τον έφτασα. Δε ζητώ ανέλκυση, ούτε σωσίβιο. Ζητώ συγχώρεση, από την ψυχή μου κυρίως κι από κείνους που πρόσβαλα. Γονυπετής εκλιπαρώ για την συγχώρεση και με θράσος ανείπωτο, ζητώ βοήθεια. 

Η σιωπή, αιώνιος σύντροφός μου, στα τριάντα έξι χρόνια του χοντρού κορμιού μου και στα βάθη του χρόνου που μετρά η ταλαίπωρη ψυχή μου. Οι λέξεις τούτες προσευχή και ξεγύμνωμα της ασχήμιας μου. Εσωτερικής κι εξωτερικής. Ικεσία κι ευχή. Σε σας που πρόσβαλα κι ακόμα προσβάλω με την άρνησή μου. Την άρνηση να «δω» με τα «μάτια» της ψυχής. Να «δω» αυτό που κατά βάθος ξέρω. 

Ζητώ λύτρωση, κι αν είναι ο θάνατος αυτή, τότε, τότε με το καλό να έρθει. Και να ξαναγεννηθώ, σε άλλο άσχημο κορμί αλλά με φωτεινή την ψυχή μου.   

Συγγνώμη σας ζητώ και βοήθεια.