Τα 'μαθες;
Σα τις βυθισμένες άγκυρες του Μίλτου τα όνειρά μου. Σκουριασμένες και τυλιγμένες, στο απαλό χάδι της υποθαλάσσιας χλόης. Σημεία-σημεία καραφλά. Η αλωπεκίαση του βρύου και της λειχήνας. Τα’μαθες; Ένας σκύλος δεμένος, πεινασμένος, κρυμμένος ή όχι, πίσω από ένα παλιό ψυγείο, ξύνεται απελπισμένα. Τα παράσιτα του πτώματος που κρύβεται ανάμεσα στα χόρτα, το βασανίζουν. Μασουλάνε βοστρύχους κι επιδερμίδα, αφήνοντας μικρά κόκκινα σημάδια. Αίμα και σπέρμα. Αίμα του σκύλου. Σπέρμα του παράσιτου. Ανακατεύονται μαζί και αναδίδουν, εκείνο το γνώριμο (ή όχι) άρωμα του Ζίσκιντ. Βάζεις Angel, μα δεν το καλύπτεις. Είναι κολλημένο στις τρίχες, στα ρουθούνια. Είναι εκεί ώρες τώρα. Είναι εκείνο το γνώριμο (ή μη) άρωμα των σαπισμένων ονείρων. Η θάλασσα δεν το ξεπλένει, μήτε το αεράκι το διαλύει. Μένει πάντα εκεί. Στα ρουθούνια. Ενίοτε προχωρά και πιο βαθιά, στο μυαλό, στη σκέψη, στο συναίσθημα. Ρυτίδιασε η ψυχή σαν την θάλασσα. Να κι η πρώτη ρυτίδα στο στόμα. Ακόμη μια στο μάτι. Δυο-δυο οι ρυτίδες. Δυο-δυο και τα όνειρα.
θάνατοι μαζεμένοι άραγε; Ερωτώ και διερωτώμαι. Εσύ ρωτάς αν σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ κι υποφέρω. Από αγάπη κι από μοναξιά. Αλήθεια, γιατί η αγάπη είναι τόσο μοναχικός τύπος; Τα’μαθες; Το κουνέλι έγειρε. Πέθανε. Μαζί του πήρε και το όνειρο του Κωνσταντίνου. Ντρέπεται λέει εκείνος, μην τον δω να κλαίει. Είναι άντρας πια βλέπεις. 13 ετών έφηβος. Δύσκολη ηλικία. Η γενιά της πρώτης κατάθλιψης. Έγειρε το κεφαλάκι του ο Νέλος ο Κουνέλος. Τον βρήκα τεντωμένο. Παγωμένο, με την κοιλιά πρησμένη. Παραγεμισμένη με τα αέρια της σήψης. Τελευταία ανάπαυλα σε ένα κουτί, στον πάτο του κάδου της γειτονιάς. Ντροπή. Εσύ μου λες ξαφνιάζεσαι με τη δύναμή μου μερικές φορές. Εγώ λέω πως ξαφνιάζομαι που ακόμη μπορώ να είμαι δυνατή κάποιες φορές. Κάποιες φορές θέλω να είμαι αδύναμη. Να με αναλάβει άλλος και να με φέρει βόλτα. Ακόμα ένα «θέλω». Θελίτσες και θηλίτσες! Καντηλίτσες και μονοκοντυλίτσες. Control X! Η απόλυτη διαγραφή!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου