Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Το διήγημα κέρδισε το 3ο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του συλόγου "Ο Φίλοι της Λιμνοθάλασσας" στο Μεσολόγγι, που έφερε τον τίτλο "Στα μονοπάτια της μνήμης".  Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο πράγμα που βλέπω απέναντί μου είναι ένα παράθυρο· τόσο μεγάλο που θα μπορούσε να είναι μπαλκονόπορτα. Μια δαντελένια λεπτοϋφασμένη κουρτίνα κρέμεται από ένα ξύλινο κουρτινόξυλο. Αν και τραβηγμένη,η κουρτίνα αφήνει τον ήλιο να διαπερνά την αραιή της ύφανση και να λούζει το δωμάτιο με τη χρυσαφένια του λάμψη. Το έντονο φως με τυφλώνει και κλείνω τα μάτια. Για μερικές αγχωτικές στιγμές δεν έχω ιδέα πού βρίσκομαι. Παλεύω με τις ηλεκτρικές συνάψεις του εγκεφάλου μου μα αυτές αρνούνται να πάρουν μπρος. Μα κι εγώ, δε δέχομαι να το βάλω κάτω. Κλείνω τα μάτια ξανά και προσπαθώ. Προσπαθώ να θυμηθώ. Ανοίγω και πάλι τα μάτια και αυτή τη στιγμή το αντικείμενο που αντικρίζω πρώτο είναι τα τρία μπεζ σποτάκια στο ταβάνι. Και τότε θυμάμαι. Είμαι στο σπίτι μου, στο δωμάτιο της κόρη...

Σαν ναυαγός που φεύγει απ’ την ακτή, ο ήλιος γέρνει αργά προς το φθινόπωρο· ο αέρας δροσισμένος ψιθυρίζει όρο, πως το καλοκαίρι κλείνει την αυγή. Τα φύλλα τρέμουν, χρυσά με μια ντροπή, και οι μέλισσες χορεύουν στον απόηχο· η θάλασσα, σμαράγδι δίχως πρόλογο, κρατάει μυστικό μέσα στη σιωπή. Κι εμείς, σαν παιδιά στο τέλος της γιορτής, κρατούμε στην καρδιά μας το φως που σβήνει, με βλέμμα που διψά για μιαν αναπνοή. Μα ξέρουμε, το πέρασμα της γης δεν σβήνει ό,τι αφήνει η ζέστη εκείνη· γεννάει μέσα μας άλλη εποχή. ©Γιώτα Βασιλείου, Σεπτεμβρίος 2025