Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα περιστατικά μου είχαν τύχει μέχρι τότε. Ένα τόσο δα πλάσμα, μιας ώρας γέννημα, με τον λώρο να κρέμεται ματωμένο νήμα ακόμα από την κοιλιά του, σύμβολο πως η ζωή μόλις είχε ξεκινήσει – και ταυτόχρονα πως έπρεπε να δοθεί μάχη για να κρατηθεί. Μου τον έφερε ο άντρας μου ένα Σάββατο πρωί – ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Τον άφησε απαλά στα χέρια μου και μου είπε μόνο «Σώσ’ τον». Και το έκανα. Ξάγρυπνη, εξαντλημένη, χωρίς να βλέπω πια τίποτα άλλο πέρα από εκείνον. Εκείνον, μια σταλιά πλασματάκι, που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή με μάτια σφαλιστά και θέληση φτιαγμένη από ατσάλι. Πάλευα κι εγώ μαζί του. Κάθε μία, δύο ή τρεις ώρες, τάισμα. Και ξανά. Και ξανά. Ακούραστα. Αβάρετα. Για είκοσι μέρες κυκλοφορούσαμε μαζί - εγώ και ένα κουτί. Μέσα μια πετσέτα, ένα ρολόι, ένα μπουκάλι με ζεστό νερό. Μέσα κι εκείνος. Στη δουλειά, για καφέ, για φαγητό, ακόμα και στο σινεμά. Όπου πήγαινα εγώ, ακολουθούσε κι εκείνος. Μαχητής, πήγε κόντρα στις προβλέψεις. Και κέρδισε. Κι έτσι, λίγο ...

Ο ήλιος είχε μόλις σκαρφαλώσει πάνω απ’ τις πολυκατοικίες του Πειραιά, ρίχνοντας τα πρώτα του βλέμματα στα βράχια της Πειραϊκής. Κι εκεί, με την πλουμιστή της ψαρίσια ουρά μισοβουτηγμένη στη θάλασσα, ξαπλωμένη με τόση θεατρικότητα που θύμιζε φωτογράφηση καταλόγου για θεματικό πάρτι, ήταν η γοργόνα. Ή για να ακριβολογούμε, μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε γοργόνα. Είχε το βλέμμα κέρινο, καρφωμένο κάπου στον ορίζοντα και η στάση της ήταν παράξενη, σαν να βαρέθηκε να ζει και αποφάσισε να αφεθεί να πεθάνει. Το κορμί - γυμνό από τη μέση και πάνω, φορούσε ουρά γοργόνας με παγιέτες, κατασκευασμένη από κάποιο πλαστικό υλικό που γυάλιζε προκλητικά στο φως. Τα φραουλί της μαλλιά, έπεφταν πλούσια στο στέρνο της, καλύπτοντας τα λευκά μικρά της στήθη. Δυο μακριά, μαρμάρινα χέρια απλώνονταν δεξιά κι αριστερά από τον κορμό της και κατέληγαν σε δυο παλάμες μικρές με μακριά, μυτερά κι αφύσικα γαμψά νύχια, που αστραποβολούσαν στο εκτυφλωτικό φως του πρωινού ήλιου. Τρομακτικά νύχια. Νύχια σαν του αρπακτι...