Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

«Δεν θέλω να πάω. Θέλω να μείνω εδώ, μαζί σου» της λέει με παράπονο, κρατώντας σφιχτά το παγωμένο της χέρι. Τρίβει τα δάχτυλά της με τα δικά του προσπαθώντας να τα ζεστάνει αλλά το αίμα αρνιέται να κυκλοφορήσει στις φλέβες της.  «Δεν ανήκω πουθενά αν δεν είσαι κι εσύ εκεί» συμπληρώνει κι ένας λυγμός κόβει τα λόγια του στα δύο. «Καλέ μου» ψιθυρίζει εκείνη κι η γλύκα της φωνής της χαϊδεύει τα αυτιά του και γεμίζει το είναι του. «Καλέ μου» επαναλαμβάνει πιο δυνατά, «πρέπει να φανείς δυνατός. Θα είναι για λίγο μόνο ο χωρισμός μας. Σύντομα θα είμαστε πάλι μαζί». Δεν την κοιτά, γιατί δεν θέλει να δει τα μάτια του που έχουν πλημμυρήσει δάκρυα. Ακούει όμως το χαμόγελο στη φωνή της. Ένα δάκρυ γλιστρά προς τα κάτω, πέφτει στο πάτωμα. Το δεύτερο ακολουθεί από κοντά. Σκύβει το βλέμμα.  Το δάπεδο είναι σπαρμένο με καφετιά μπαλώματα. Κοιτά τα πόδια του ντροπιασμένος. Τα παπούτσια του είναι σκονισμένα και οι σόλες του γεμάτες λάσπες. Με μια απότομη, δήθεν φευγαλέα κίνηση του χεριού, σκουπίζε...

  Πολυαγαπημένε μου σύντροφε, Καθώς κάθομαι εδώ, μονάχη στο ημίφως, με το στυλό να μου ζεματάει τα ακροδάχτυλα και το βάρος αυτής της στιγμής να με πιέζει το στήθος, ο νους ξεχειλίζει από τον χείμαρρο χιλιάδων αναμνήσεων. Ζήσαμε μαζί σχεδόν μιαν ολόκληρη ζωή. Ήσουν εσύ η μοναδική μου σταθερή, σε μια απύθμενη θάλασσα αλλαγών. Η ζώνη άνεσης στην συνεχώς εξελισσόμενη μα και ταραγμένη μου ζωή. Από τις ηλιόλουστες παραλίες, όπου χορεύαμε σαν ένα σώμα οι δυο μας, κάτω από τον ανοιχτό, ανέφελο ουρανό, μέχρι τις αμυδρά φωτισμένες γωνιές των φιλόξενων μπαρ των κυκλαδίτικων νησιών, όπου μοιραζόμασταν ψιθυριστά μυστικά και όνειρα. Ήσουν εσύ πάντα ο ακλόνητος σύμμαχός μου. Και κείνα τα φθινόπωρα, θυμάσαι; Περπατούσαμε στα βουνά, μέσα από τα φύλλα τα πεσμένα. Θυμάσαι τον ήχο τους; Εκείνον τον κριτσανιστό, τραγανό τους ήχο; Κι όταν ερχόταν πια η Άνοιξη, ξαπλώσαμε στο παχύ το καταπράσινο χορτάρι, με την υγρασία να μας διαπερνά μέχρι το κόκκαλο. Κάθε νήμα της ύπαρξής μου είναι συνυφασμένο μαζί σου...

Ξεκίνησε σαν ιδέα κι έγινε πραγματικότητα για τον Γιώργο και τον Γιώργο Κασαπίδη και το ΕυΖην. Για μένα ξεκίνησε σαν όνειρο που "συνωμότησε το σύμπαν" κι έγινε πραγματικότητα! Και να που τώρα το διήγημά μου "MAYDAY! MAYDAY! MAYDAY!" βρίσκεται ανάμεσα στα υπέροχα άλλα που συμμετέχουν στη συλλογή "Παύση"!  Δε γνωρίζω ποια θέση έχει πάρει το διήγημά μου, αλλά δεν έχει καμιά σημασία εάν είναι η πρώτη, η τρίτη, η δέκατη ή η εκατοστή. Σημασία έχει η διάκριση. Ο δρόμος. Το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Και το ταξίδι ήταν κι εξακολουθεί να είναι υπέροχο! Και σαν πρωτάκι που είμαι, θα το θυμάμαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου! 🙏Δε μπορώ να σας πω πόσο συγκινημένη αισθάνομαι μα και πόσο ευγνώμων και περήφανη επίσης! Δυστυχώς δε θα μπορέσω να έχω φυσική παρουσία, όμως στις 25 Μαΐου στις 18:30 το απόγευμα, η σκέψη μου θα βρίσκεται στην αίθουσα ΒΕΤΛΑΝΣ, του Πολυχώρου Πολιτισμού Χρ. Λαναρά, στην πανέμορφη Νάουσα! Γιώργο μου εύχομαι καλή επιτυχία και πάντα τέτοια! 🥰👌