Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Άνοιξα τα μάτια μου προσπαθώντας να συνέλθω από τον βαθύ ύπνο που είχα βυθιστεί. Τα χάπια έκαναν πάλι καλή δουλειά, τόσο καλή που δελεάστηκα προς στιγμής να πάρω ακόμη ένα για να ξεραθώ μέχρι να ολοκληρωθεί η πτήση. Μια ματιά ωστόσο στο ρολόι μου με σταμάτησε. Οσονούπω φτάναμε, καλύτερα να παρέμενα ξύπνια . Σήκωσα το πλαστικό σκίαστρο του παραθύρου μου κι άφησα το ζεστό αστραφτερό ήλιο να μπει και να ζεστάνει το παγωμένο μου κορμί.  Την προσοχή μου τράβηξε το ροχαλητό του διπλανού μου. Ευτυχώς ήταν χαμηλό και όχι ιδιαίτερα ενοχλητικό. Προσπάθησα να τεντωθώ λιγάκι και βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που επέλεξα αυτή την ελεεινή εταιρεία με τα άβολα καθίσματα και το άνοστο φαγητό. Ας όψεται που οι τιμές των ναύλων ήταν δυο φορές κάτω από τις υπόλοιπες εταιρείες, και για μια απλή ιδιωτική υπάλληλο σαν κι εμένα, με μισθό τρεις κι εξήντα, κάτι τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις να περάσουν δίχως να τις αρπάξεις.  Μια δυνατή φωνή ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα ότι βρισκόμασταν λίγα μόλ...

Ημέρα εξηκοστή δεύτερη. Νοιώθω το κεφάλι μου βαρύ. Προσπαθώ να ξυπνήσω από το βαθύ ληθαργικό ύπνο που είχα βυθιστεί αλλά δεν τα καταφέρνω. Τα βλέφαρα μου ασήκωτα κι αυτά, σαν κάτι να τα τραβά να κλείσουν ξανά και ξανά. Βογκάω. Τα πάντα γύρω μου θεοσκότεινα. Πηχτό, μαύρο σκοτάδι. Ανοίγω το στόμα και πλαταγίζω τα χείλη και τη γλώσσα μου, που κολλάνε. Διψάω. Κάνω να γυρίσω το κεφάλι και ξάφνου το πρώτο κύμα πανικού με κεραυνοβολεί. Δε μπορώ να το κουνήσω! Καθόλου. Δεν κινείται. Κάτι το κρατάει σταθερά στη θέση του. Και τότε συνειδητοποιώ την κατάσταση μου. Δεν είμαι ξαπλωμένος στο κελί μου. Είμαι καθιστός. Και μάλιστα δεμένος! Τα χέρια μου! Και τα πόδια μου! Κι αυτά δεμένα! Και γυμνός είμαι! Μόνο ένα εσώρουχο φοράω! Με αυτή τη σκέψη νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά μου και να στέλνει ηλεκτρικές εκκενώσεις μέχρι τα ακροδάχτυλά μου. Προσπαθώ να καταλαγιάσω τον τρόμο που λεπτό το λεπτό με τυλίγει. Παίρνω βαθιά ανάσα και νιώθω τα πνευμόνια μου να τσούζουν σα να πνίγομαι. Είναι κι α...