Γιώτα Βασιλείου | La Scrittura Povera

Μπήκες με το έτσι θέλω στη ζωή μας. Ούτε σε ψάξαμε, ούτε σε φωνάξαμε. Ήρθες· και πριν καλά καλά καταλάβουμε πώς, είχες ήδη ριζώσει. Σε είπαμε Καρότο, μα θα μπορούσες να λέγεσαι και Φως. Γιατί ήσουν φωτεινός. Σαν εκείνο το στιγμιαίο, απαλό φως,  που αντανακλά ο ήλιος  το δευτερόλεπτο που ανταμώνει τη θάλασσα το δείλι. Ήσουν γλυκός και τρυφερός, σαν εκείνα τα απογεύματα που κανείς δεν θέλει να τελειώσουν. Η γούνα σου μεταξένια, όπως τα χάδια που δεν προλάβαμε να σου δώσουμε. Και τα μάτια σου... ματιά κεχριμπαρένια· όχι μόνο στο χρώμα, μα σ' εκείνη τη γλυκιά, ήσυχη σοφία που σου πήγαινε πιο πολύ κι από το όνομά σου. Σκαρφάλωνες στις σιωπές μας, όπως σκαρφάλωνες στα κεφάλια μας. Άρχοντας της ύπαρξής μας· χώθηκες στον ύπνο μας, νιαούρισες μες στα όνειρα μας, έγινες ανάσα καθημερινή. Και τώρα; Τώρα σε ψάχνουμε στο άδειο περβάζι. Σε μια γωνιά ήλιου που δεν ζεσταίνει πια. Μα ξέρουμε,  ναι, το ξέρουμε, όταν σβήσουμε τα φώτα, θα ’σαι πάντα εκεί· στην κορυφή του κεφαλιού μας,  ...

Ήρθε όπως έρχονται τα όνειρα, που δεν θυμάσαι αν ήταν όνειρα ή αν όντως τα έζησες, σε κάποια ζωή άλλη. Μαύρος – όχι σκοτεινός, σαν βελούδο που το αγγίζεις και τα μέσα σου μαλακώνουν. Γούνα μακριά, πλούσια, να βουλιάζει μέσα της το χέρι και να βρίσκει παρηγοριά. Μάτια μεγάλα, κιτρινοπράσινα, σαν δάση από γαζίες, φωτισμένα από καλοκαιρινές καταιγίδες. Μιλούσαν πριν τον ήχο και ήξεραν πριν κοιτάξουν. Η μύτη του – μικρή και εβένινη, μια πινελιά φωτός που έλαμπε στο φεγγαρόφωτο λες και φύλαγε μυστικά που ούτε εγώ, δεν ήξερα πως είχα. Η ουρά του – μαύρη φλόγα φουντωτή, που χάραζε τον αέρα  με σιγουριά  σα να 'ταν ο αρχηγός του σπιτιού. Για δεκατρία χρόνια ήμασταν δύο. Εγώ με λέξεις, εκείνος με το βλέμμα. Και όταν όλα πήγαν στραβά, μου θύμιζε πως δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα πάντα, αρκεί να είσαι εκεί. Κι ύστερα, ύστερα… όπως ήρθε, έφυγε. Μα όχι αθόρυβα – μα με τον ήχο που κάνει ένα αστέρι όταν σκίζει τον σκοτεινό ουρανό και συ λες «το είδα», μα δεν προλαβαίνεις να του πεις αντ...

Το διάβασμα είναι παραδοσιακά μια μοναχική απόλαυση. Κλείνεις την πόρτα, ανοίγεις το βιβλίο και αφήνεσαι να ταξιδέψεις στους μαγικούς κόσμους των σελίδων του. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίσεις να το ανοίξεις παρέα μαζί με κάποιον άλλον; Όταν οι σελίδες δεν γυρνούν μόνο στο μυαλό σου, αλλά και στο μυαλό ενός φίλου, συντρόφου ή μιας ομάδας αναγνωστών που μοιράζονται την ίδια ιστορία με σένα; Αυτό είναι το λεγόμενο buddy reading, το να διαβάζεις δηλαδή, το ίδιο βιβλίο ταυτόχρονα με κάποιον άλλο (ή και με περισσότερους), κρατώντας περίπου τον ίδιο ρυθμό και ανταλλάσσοντας απόψεις, ενθουσιασμούς, απορίες και εκνευρισμούς όσο η πλοκή ξετυλίγεται και η ιστορία προχωράει. Όπως κάθε σημαντικό γεγονός στη ζωή, το buddy reading έχει τα υπέρ του και τα κατά του. Ξεκινώντας από τα θετικά του στοιχεία, θα έλεγα ότι για εμένα προσωπικά αυτά βαραίνουν περισσότερο και γι’ αυτό και μου αρέσει να το μοιράζομαι με αγαπημένους φίλους. Τα υπέρ… 1. Καταρχάς αποτελεί μια κοινή εμπειρία. Το βιβλίο γίνεται αφορ...