Το φιλί

The kiss, Gustav Klimt

Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε. Τα βλέμματα διασταυρώθηκαν, ηλεκτρισμένα, φορτισμένα με μια υπόσχεση στείρα από λέξεις. Η απόσταση μικραίνει με κάθε ανάσα· κάθε χιλιοστό μια αιωνιότητα προσμονής.

Δυο καρδιές συγχρονισμένες να χτυπούν σε ένα ρυθμό πρωτόγονο. Δυο ζευγάρια κόρες διεσταλμένες, να απορροφούν κάθε λεπτομέρεια, κάθε απόχρωση του δέρματος, κάθε τρέμουλο των βλεφαρίδων που αντικρύζουν.

Ο αέρας ανάμεσά τους πυκνώνει, φορτισμένος με μόρια προσμονής, με φερομόνες που ψιθυρίζουν υποσχέσεις. Η ανάσα κόβεται, μια παύση πριν την έκρηξη.

Και τότε, η επαφή. Πρώτα το κύμα ντοπαμίνης πλημμυρίζει τον εγκέφαλο, μια έκρηξη ευφορίας. Η ωκυτοκίνη ξεχύνεται ασυγκράτητη – ορμόνη της αγάπης, της σύνδεσης, του δεσμού.

Τα χείλη, μαλακά, ζεστά, υγρά, συγχωνεύονται σε μια τέλεια ένωση. Ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά τα σώματα, ένα κύμα που ξεκινά από τα χείλη και απλώνεται σε κάθε νεύρο, σε κάθε κύτταρο.

Οι αισθήσεις οξύνονται. Γεύονται ο ένας τη γεύση του άλλου· αλμυρή, γλυκιά, μεθυστική. Οσφραίνονται τη μυρωδιά του δέρματος· ζεστή, πικάντικη, εθιστική. Νιώθουν την αίσθηση των χειλιών· απαλή, τρυφερή, απαιτητική.

Η αδρεναλίνη ανεβάζει τη θερμοκρασία των σωμάτων στα όρια του πυρετού· ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Μια χημική αντίδραση είναι αυτή η συγχώνευση των ψυχών.

Μετά τα χείλη απομακρύνθηκαν και ήταν αυτή η στιγμή μονάχα. Ήταν αυτή η στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε. Μια στιγμή μονάχα που υπήρχαν μόνο δύο καρδιές που χτυπούσαν σαν μία.

^©Γιώτα Βασιλείου, Αύγουστος 2024