Μελισσάνθη
Χειμωνιάζει, το γνωρίζει δα . Τα χελιδόνια μαζεύονται σε σμήνη και χορεύουν το χορό της μετανάστευσης στον ουρανό. Τα τρία κολιμπρί της αυλής τους τρυγάνε τα στερνά τα άνθη. Παρακεί μια προνύμφη χτίζει κουκούλι μπαμπακένιο, στον κορμό της λεμονιάς, να βγάλει το χειμώνα. Οι επιβάτες συσσωρεύονται σωρηδόν στο παπόρι, που θα τους πάει πίσω στην πόλη. Τους βλέπει από όποιο παράθυρο και να κοιτάξει του σπιτιού, που στέκεται στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι. Τις νύχτες πάλι, αδέσποτοι οι εραστές αναζητούν τρύπα να στεγάσουν τον έρωτά τους και να μοιραστούν τα πάθη τα ανομολόγητα. Κι οι άνθρωποι στις κορνίζες σε μεταμεσονύχτιες συναντήσεις , θρέφουν κι εκτρέφουν αυταπάτες , για όλα τα αύριο που πνίγηκαν στα απατηλά τα χτες. Ο μπαμπάς της περήφανος αναμένει στο γιορτινό κυριακάτικο τραπέζι, με την κυρία «Π» , ρέστη γυναίκα από σόι μεγάλο των Αθηνών που ξέπεσε, μάνα δεύτερη α...