Όταν το δύο γίνεται ένα
Ενικός αριθμός είναι λένε οι δάσκαλοι, το γραμματικό εκείνο φαινόμενο όπου οι μορφές ενός κλιτού μέρους του λόγου αναφέρονται στο ένα και μοναδικό. Το φαινόμενο όπου έχουμε δυο που είναι σαν ένα, πως ονομάζεται; «Με λέγαν Μαρία. Κι είχα μια αδελφή που πέθανε. Δίδυμη, κολλητή. Την Τίνα. Γι’ αυτό τώρα θα με λέτε Μαριτίνα». Ορίστε, ευχαριστήθηκες τώρα; Το είπα. Το παραδέχτηκα ότι πέθανες. Και τι κέρδισες ε; Μια κάσα δυο-τρία μέτρα κάτω από τη γη. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες πως γίνομαι ωμή και πως το να πεθαίνεις τελικά δεν είναι τόσο κακό. Το να πονάς όμως είναι. Κι εγώ πονάω τώρα, γιατί δεν πεθαίνω λοιπόν; Είναι δύσκολο να σε σκέφτομαι γιατί αυτό κάνει το σώμα μου να ξεχειλίζει όλο αυτό τον πόνο από τα μάτια μου, αλλά σε σκέφτομαι ούτως ή άλλως. Ξέρεις πως είμαι εγώ. Αγύριστο κεφάλι. Δε θέλω να περάσει ούτε μέρα που η θύμησή σου δε θα σφυρίξει την αυγή το εναρκτήριο λάκτισμα και δεν θα τραγουδήσει το βράδυ το νανούρισμα. Ήθελες να κάνεις αυτό που ήθελες να κάνει...